ΜΕΤΑΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

 Του Νίκου Ι. Κωστάρα

Η Σταύρωση και το μεγαλειώδες θαύμα της Αναστάσεως του Υιού του Ανθρώπου αποτελούν και θ’ αποτελούν παντοτινά και αιώνια πηγή θάρρους, πίστης, ελπίδας, ζωής, δύναμης και προπάντων αγάπης για την ανθρωπότητα. Το Πάσχα παραμένει λαμπρότατο σημείο παρηγοριάς και αντοχής, σταθμός ελπίδας και παράδειγμα κατανίκησης αυτού που φαίνεται ακαταμάχητο. Η νικηφόρος τελετή της Αναστάσεως έχει τη μαγική δυνατότητα να απευθύνεται σε κάθε πρόσωπο ξεχωριστά, ακεραιωμένο και υψωμένο στην πνευματικότητά του αλλά και συγχρόνως στην ανθρώπινη κοινότητα αντιμετωπίζοντάς την ως σύνολο συνειδήσεων και όχι ως αγέλη αυτοσπαρασσόμενη. Πάντες καλούνται να πασχάσουν ψυχή και σώματι. Να αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν. Να περιπτυχθούν αλλήλους και να επιβάλλουν τη συναδέλφωση, τη συγνώμη, την αλληλεγγύη, τη συμπάθεια, την ανθρωπιά, την αγάπη χωρίς όρους. Το Πάσχα των Ελλήνων είναι η μήτρα που φιλιώνει τους ανθρώπους.

            Το ανέσπερο φως χρειάζεται να φωτίζει τις ψυχές των σύγχρονων και «πολιτισμένων» ανθρώπων που παραπαίουν στην υλιστική μας εποχή και πνίγονται στην αλόγιστη δίψα του κέρδους με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, παραβλέποντας τη ζωή των δυστυχισμένων ανθρώπων αφού αποφασίζουν να «διαχειριστούν» τους φτωχούς όπως τα τοξικά απόβλητα με τα μεταλλαγμένα προϊόντα.

            Ζούμε σε μια εποχή παρακμής των αξιών κι όμως οι εκκλησίες γέμισαν την Εβδομάδα των Παθών και της Αναστάσεως. Η χριστιανική παράδοση είναι βαθειά ριζωμένη και δεν ξεριζώνεται καίτοι βάλλεται πανταχόθεν. Ο κόσμος είναι απελπισμένος και διψά για ουρανό.

            Οι Έλληνες πανηγύρισαν το ελληνικό Πάσχα με το δικό τους ελληνικό τρόπο, εκδράμοντες από την τσιμεντούπολη –το κλεινόν άστυ – στην ανοιξιάτικη αλλά λησμονημένη επαρχία και την πληγωμένη ελληνική φύση, λαμπρύνοντάς την με τον οβελία και τις ελληνικές παραδόσεις, τους χορούς και τα ξεφαντώματα. Μια ελληνική ιδιαιτερότητα που αντιστέκεται στην ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση αφού το Πάσχα είναι ημέρα χαράς και ειρήνης. Γλέντι, φιλότιμο, λεβεντιά.

            Αν και το Πάσχα δεν είναι ο αμνός του κρεοπωλείου που μπήκε στη σούβλα ή στο ταψί ... είναι ο «Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτία του κόσμου». Με τη θυσία Του χάραξε το δρόμο για μια νέα κοινωνία με κορωνίδα την Αγάπη στο συνάνθρωπο, στον πλησίον. Από το μίσος στην Αγάπη.

            Πάντως οι Έλληνες έτρεξαν πρόθυμα στους ναούς και έλαβαν το ανέσπερο φως της Αναστάσεως που έφεραν με επισημότητα από το Ναό της Αναστάσεως της Ιερουσαλήμ. Ένα πολυτάραχο ιστορικό κτίσμα της χριστιανοσύνης πάνω από χίλια επτακόσια χρόνια που φροντίζεται παρά τις δοκιμασίες και τους πολλούς κατακτητές από ορθοδόξους Έλληνες και πρέπει να το κρατήσουμε εσαεί.

            Ο τόπος του φρικτού μαρτυρίου και σταυρικής θυσίας του Υιού του Ανθρώπου εξακολουθεί και σήμερα να συγκλονίζεται από πολεμικές συγκρούσεις και φονικές ενέργειες μεταξύ δυο λαών που ανήκουν σε δυο διαφορετικές θρησκείες και συγκροτούν διαφορετικά έθνη. Εφέτος, το Ορθόδοξο Πάσχα συμπίπτει με το σκόρπισμα του μίσους και του θανάτου στους Αγίους Τόπους όπου δρουν οι Ισραηλίτες εν ονόματι της «πατάξεως της τρομοκρατίας», αλλά στην πραγματικότητα την παράγει και την διαιωνίζει, περιορίζοντας τις ελευθερίες ενός άλλου έθνους, φονεύοντας αμάχους με την αδιαφορία των ισχυρών της γης ακόμη και την απίστευτη ανοχή – στην πράξη – των μουσουλμάνων ηγετών. Έτσι «νομιμοποιείται» ο νόμος του ισχυρού και προσβάλλεται το διεθνές δίκαιο με ανυπολόγιστες επιπτώσεις σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, με συνεργό την αδικία αλλά και την υποκρισία της διεθνούς κοινότητας.

            «Προ συντριβής ηγείται ύβρις, προ δε πτώματος καταφροσύνη» προδικάζουν οι παροιμίες του Σολομώντος. Ενώ οι Ευρωπαίοι παίζουν το ρόλο του Ποντίου Πιλάτου «νίπτοντες τας χείρας των» και ο ΟΗΕ δεν «δέχτηκε» την απολογία του Εσταυρωμένου για την Αλήθεια, χάνοντας την αξιοπιστία του με συνενοχή της ανθρωπότητας. Εάν ο Υιός του Ανθρώπου «κυκλοφορεί» ανάμεσά μας δύσκολα θα μπορέσουμε να τον αναγνωρίσουμε, ίσως τον θεωρήσουμε περιθωριακό και απόβλητο, Εκείνον που θυσιάστηκε για μας κι αυτό πρέπει να μας προβληματίσει για την πίστη μας και τη συμπεριφορά μας. Γιατί η συμπεριφορά μας προάγει τον πολιτισμό της βαρβαρότητας.

            Ο Εσταυρωμένος κι Αναστάς εκδηλώνει όλο το μεγαλείο Του και την αγάπη Του στο λυτρωτικό έργο Του και το απρόσιτο Φως της Αναστάσεως δίνει ελπίδα σωτηρίας γιατί «η ανθρωπότητα θα μπει στη μεγάλη νύχτα όταν ζει χωρίς ελπίδα» (Κίρκεργαρντ). Αλλά η Ανάστασή Του μας φανερώνει ότι δεν μας ξέχασε «ως τη συντέλεια της ιστορίας». Ο Αναστάς γίνεται παρηγορητής και αστείρευτη πηγή ζωής. Γι’ αυτό κλείνω με την προτροπή του Εθνικού μας ποιητή:

            «Ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες

            Πέστε Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι»

Νίκος Ι. Κωστάρας